Kardeş Kıskançlığı

Kıskançlık; doğuştan getirdiğimiz doğal duygulardan biridir. Her insanda az y ada çok olan bu duygu, çocuklarda 2 yaş civarında ortaya çıkar. 2 yaş sendromu olarak da isimlendirilen bu durum sonucu, çocuklar anne babalarını çevrelerindeki herkesten kıskanır, kimseyle paylaşmak istemezler.

Bu dönemde bir de çocuğun kardeşi olursa, kıskançlık hat safaya çıkabilir. Çünkü o güne kadar adeta saltanat süren çocuk, artık anne babasını başka biriyle paylaşmak zorundadır. Bu paylaşımdan memnun olmayan çocukta davranış değişiklikleri başlar.

• Sevilmediği duygusuna kapılabilirler.
• Kendi iç dünyasında fırtınalar yaşayabilirler.
• Huzursuz, mutsuz ve hırçın olabilirler.
• En basit şeylere bile ağlamaya başlayabilirler.
• Kendisine de bebeğe bakıldığı gibi bakılsın diye, bebeksi davranışlar sergilemeye, hatta altını ıslatmaya başlayabilir.
• Uyku düzenleri bozulabilir. Geceleri uyanıp anne babalarının yanına giderler.
• Parmak emme, kardeşi gibi annesinden süt emme davranışları oluşabilir.
• İhtiyaçlarını karşılamaya çalışan diğer aile bireylerine ‘Beni annem yedirsin, sen git’’’ diyerek tepki gösterebilir.
• Fiziksel bir rahatsızlığı olmadığı halde, psikosomatik şikayetler söyleyebilir. Karnım ağrıyor, ateşim çıktı vb.
• Aile bireyleri başka işlere meşgulken, kardeşlerinin canını yakabilirler. Saçını çekme, ısırma vb.

Anne Babalara Öneriler

• Kardeş doğmadan önce, çocuğa yaşına ve gelişim düzeyine uygun olarak açıklama yapılmalıdır. ‘’ Kardeşin gelince hepimiz ona yardımcı olacağız. O, bizim gibi yemeğini tek başına yiyemiyor, tuvalete gidemiyor ve konuşamıyor. Bu yüzden sen de dahil olmak üzere hepimiz ona yardım edeceğiz.’’ Şeklinde bir açıklama doğru olacaktır.
• Kardeş için yapılan alışverişe çocuk da ötürülmeli. Onun de fikri alınarak kardeşinin bazı ihtiyaçları alınmalı. Bu, kardeşini sahiplenmesini kolaylaştırır.
• Anne babaların çocuğa karşı söylemleri ile davranışları tutarlı olmalıdır.
• Çocuğun kıskançlık duygusu anlayışla karşılanmalı, duygularını ifade etmesine fırsat verilmeli, duygularından ötürü suçlanmalı, yargılanmamalıdır.
• Anne, baba ve diğer aile bireyleri bebeği gösterişli bir şekilde sevmemeli, normal davranışlar içinde olmalıdır.
• Anne bebekle ilgilenirken, baba da çocukla ilgilenmelidir. Bebek uyuduktan sonra hem anne hem de baba çocuğa zaman ayırmalıdır.
• Bebeğin bakımında çocuğa da sorumluluklar verilmelidir. Örneğin bebeğin altı değiştirilirken çocuğu oradan uzaklaştırmak yerine, bezi getirmesi, bebeği oyalaması istenebilir. Bu şekilde çocuk kendini daha değerli hissedecektir.
• İki çocuk arasındaki yaş farkı fazla oluğunda, büyük çocuğa küçük çocuğun annesiymiş gibi ağır sorumluluklar vermeyin. Bırakın o da çocukluğunu yaşasın. Aksi halde, kardeşinden sıkılacaktır.
• Çocuğunuzu başka çocuklarla kıyaslayamayın. Başka çocukların kardeşlerini sevmelerini örnek göstermeniz, çocuğunuzu motive etmez, aksine hırslandırabilir.